از غبار جلوه غیر تو تا بستم نظر

بسته ام محمل به دوش یأس و از خود می روم

خدمت موی میانت تاکه را باشد نصیب

چون گهر زین پیش سامان سرشکی داشتم

وحشت حسرت به این کمفرصتی مخمورکیست

عالمی را از تغافل ربط الفت داده ایم

این تن آسانی دلیل وحشت سرشار نیست

گر فلک بی اعتبارت کرد جای شکوه نیست

فکر فردا چند از این خاک غبار آماده است

سیر رنگ و بو هوس داری زگل غافل مباش

چند باید شد هوس فرسود کسب اعتبار

منزل سرگشتگان راه عجز افتادگی ست