گهی از چین ابرو سکته خواند بیت عالی را

ازین طوطی توان آموختن شیرین مقالی را

که برق جلوه خواهد ساخت فانوس خیالی را

سحر بی پرده گردد غنچهٔ تصویر قالی را

همان حکم عدم باشد اثرهای خیالی را

تصور چون توان کردن جمال بی مثالی را

جرس آخر به منزل می کندکم هرزه نالی را

کمینگاه هوسها کرده وضع بی سؤالی را

توشمع هستی اندیشیده ای فانوس خالی را

بنازم دستگاه عالم بی انفعالی را

حریر ما به دل دارد هوای برشکالی را