ستمکش تو به قاصد اگر دهد کاغذ

ز نقطه تخم امیدم دماند ریشه به خط

چسان صفای بناگوش اوکنم تحریر

سیاه کرد فلک نامهٔ امید مرا

ز دود کلفت دل رنگ نامه ام ابری ست

به هر دلی رقم داغ عشق مایل نیست

چه دود دل که نپیچیده ای به پردهٔ خط

هزار نقش ز هر پرده روشن است امّا

نفس مسوزبه پرواز لاف ما و منت

به مفلسی نتوان لاف اعتبارگرفت

تهی زکینه مدان طینت تنکرویان

به دست غیر تو آیینه دادم و خجلم

قلم به حسرت دیدار عجز تحریر است

سفینه در دل دریا فکنده ام بیدل