دوستان افسرد دل چندی به آهش خون کنید

زندگی را صفحهٔ انشای قدرت کرده اند

هر چه دارد عالم اخلاق بی ایثار نیست

منعمان تا چند باید زر به زیر خاک برد

قید گردون ننگ دانایی ست گر فهمد کسی

عالم از رشک قناعت مشربان خون می خورد

طبع سرکش را به همواری رساندن کار کیست

میکشان گر باده پیمایی ست منظور دوام

زندگی سهل است پاس شرم باید داشتن

کاش سودایی به داغ هرزه فکریها رسد

سوخت داغ بیکسی درآفتاب محشرم

هستی من نیست قانع با حساب نیستی

میهمان چرخ مفلس بودن ازانصاف نیست

در شهیدان وفا تا آبرو پیداکنم

دوش درمحفل به رنگ رفته شمعی می گریست