در غمت آخر به جایی کار بیدادم رسید

مکتب آفاق از بس درسگاه عبرت است

سینه را ازتیر و، دل را نیست از زخم سنان

دامگاه شوق چون من صید محرومی نداشت

عشق ضعفی داشت تا شد با مزاجم آشنا

چون شرر داغ فنا نتوان زدود از طینتم

گریه گو خون شو که من از یاس مطلب سوختم

حسرتی در پرده نومیدی دل دشتم

یار دارد پرسش احوال دورافتادگان

سنگ هم گر واشکافی یار می آید برون

قاصد شوق از کمین نارسایی ایمن است

شعلهٔ افسرده بیدل شهپر خاکستر است