تا دل به ساز زمزمه دار دوا رسید

هرجا به یاد سرو تو اندیشه وارسید

حرف بلند کس نشنیده است زیر خاک

آیینه از غبار خطت جلوهٔ صفاست

بر رنگ و بوی صد چمن آشفتگی نوشت

بوسید پای او عرق شرم هستی ام

بی دقت نگاه تغافل فروش حسن

تنها نه من جنون اثربوی وحشتم

سعی غرور شعله ، برون گرد داغ نیست

قابل اثر نه ای ، ز فلک شکوه ات خطاست

سرمایهٔ نشاط تو رفع تعلق است

برق و شرار دیده ام از وحشتم مپرس

قانون خیر باد جهان ساز مفلسی ست

رنگ پریده قابل گرد سراغ نیست

بیدل من آن سرشک ضعیفم که ازمژه