ساختم قانع دل از عافیت بیگانه را

مطلبم از می پرستی تر دماغیها نبود

دل سپندگردش چشمی که یاد مستی ش

التفات عشق آتش ریخت در بنیاد دل

تاکنم تمهید آغوشی دل از جا رفته است

عالمی را انفعال وضع بیکاری گداخت

هر سیندی گوش چندین بزم می مالد به هم

حایل آن شمع یکتایی فضولیهای تست

آگهی گر ریشه پرداز جهانی می شود

حق زنار وفا بیدل نمی گردد ادا