به سعی یأس نفس خامشی بیان گردید

در این زمانه ز بس طبع دون رواج گرفت

گهر به علت خودداری از محیط جداست

چو شعله وحشت ما حیله ساز عافیتی ست

بهار چشمک رنگی نیاز وحشت داشت

در آن بساط که دل محمل تپش آراست

چو صبح نیم نفس گر ز زندگی باقیست

به روزگار مثل گشت بی زبانی من

جهان حادثه از وضع من گرفت سبق

چو طفل اشک مپرس از رسایی طبعم

عدم سراغ جهان تحیرم بیدل