دندان به خنده چون کند آن لعل تر سپید

بر طبع پختگان نتوان فکر خام بست

از اهل جاه ناز جوانی نمی رود

زین دوری تمیز که دارد نگاه خلق

شغل هوس به جوهر تحقیق ظلم کرد

گر وارسی به معنی شیخان روزگار

شد پیر و ژاژخواهی طبع دنی بجاست

خجلت سیاهی از رخ زنگی نمی برد

هر اسم خاص وضع مسمای دیگر است

آنجاکه سینه صافی مردان قدم زند

کودرد عشق تا به حلاوت علم شویم

عمری ست در قفای نفس هرزه می دوبم

بیدل به بزم معرفت از لاف شرم دار