72
غزل شمارهٔ ۱۵۹۰
مگو صبح طرب در ملک هستی دیر می آید
دراینجا موی پیری هم به صد شبگیرمی آید
من و ما نیست غیر از شکوهٔ وضع گرفتاری
ز ساز هر دو عالم نالهٔ زنجیر می آید
چه رنگینی ست یارب عالم خرسندی دل را
به خاکش هرکه سر می زدد ازکشمیر می آید
کمانی را به زه پیوسته دارد چین ابرویت
که آنجا بوالهوس دور از سر یک تیر می آید
ندارد چشمهٔ حیوان حضور آب پیکانت
ز یاد زخم او جان در تن نخجیر می آید
جهانی در محبت دشمن من شدکه عاشق را
همه گر اشک خود باشدگریبانگیر می آید
مبند ای وهم بر معدوم مطلق تهمت قدرت
ز خدمت بی نیازم گر ز من تقصیر می آید
جراحت پرور عشقم به گلزارم چه می خوانی
که درگوشم ز بوی گل صدای تیر می آید
صفاکیشان ندارند انتظار رنگ گرداندن
سحر هرگاه می آید به عالم پیر می آید
به نعمت غرهٔ این گرد خوان منشین که مهمانش
دل خود می خورد چندانکه از خود سیر می آید
دلیل اختراع شوق از این خوشتر چه می باشد
که از تمکین مجنون ناله در زنجیر می آید
به حیرت رفته ام از سیر دیدارم چه می پرسی
نگاه بیخودان از عالم تصویر می آید
به غفلت تا توانی سازکن ، از آگهی بگذر
ندارد خواب تشویشی که از تعبیر می آید
ندارد صید بیدل طاقت زخم تغافلها
خدنگ امتحان ناز پر دلگیر می آید