پیری وداع عمر سبکبال وانمود

این جنس اعتبار که در کاروان ماست

جایی که شرم نم کشد از گیر و دار جاه

ما و من از فسون تعلق بهار کرد

عشق آنچه خواند دربر ما زلف وکاکلش

زان نقطه ای که زد دل مجنونش انتخاب

ما را به هرچه عشق فروشد کمال ماست

رمز عدم ز هیچ لبی پرده در نشد

کلکی که گشت محرم مکتوب عجز ما

هرجا چو سایه نامهٔ عبرت گشوده ایم

حیرت به کار دل گرهی زد که چون گهر

بیدل ز عبرتی که در آیینهٔ حیاست