دل چو شد روشن جهان هم مشرب او می شود

جوهر اخلاق نقصان می کشد از انفعال

هرچه گفتیم از حیا دادیم بر باد عرق

درکمین هر وقاری خفتی خوابیده است

فکرخویشم رهزن است از باغ و بستانم مپرن

شکر احسان در زمین بی کسی بی ریشه نیست

بزم تجدید است اینجا فرصت تحقیق کو

قید هستی را دو روزی مغتنم باید شمرد

درخموشی لفظ ومعنی قابل تفریق نیست

از تکلف نیز باید بر در اخلاق زد

ناز بیکاری نیاز غیرت مردی مکن

از تواضع نگذری گر آرزوی عزتی ست