دل چو آزاد از تعلق شد منور می شود

گرد هستی عقدهٔ پرواز عالی فطرتی ست

ای که از لطف حقیقت آگهی خاموش باش

در خموشی بس حلاوتهاست از نی کن قیاس

هیچکس را در محعت شرم همچثبمی مباد

عیب جو گر لاف بینش می زند آیینه وار

گاو و خر از آگهی انسان نخواهدگشت لیک

شوق می باید ز پا افتادگیها هم عصاست

باد کبر از سر برون کن ور نه مانند حباب

تا گهر دارد صدف از شور دریا غافل است

سجدهٔ سنگین دلان آیینه ٔ نامحرمی است

عجز نومید از طواف کعبه ٔ مقصود نیست

در عدم هم دور حسرت های ما موقوف نیست

غیر عزلت نیست بیدل باعث افواه خلق