خودسر هوازده را شرم رهنمون نشود

از عدم نجسته برون هرزه می تپیم به خون

در مزاج اهل جهان صد تناسخ است نهان

موج از شکست سری یافت اعتبار گهر

صرفهٔ بقا نبردکس به دستگاه هوس

عشق بی نیاز ز نومیدی کسیش چه غم

فرصت گذشته چسان تاختن دهد به عنان

قدردانی همه کس تنن اداگواه تو بس

نفس خیره سر به خطا مایل است در همه جا

بیدل از درشتی خو مشکل است رستن تو