بحل است سبکسری آنقدرت که دماغ جنون زده تر نشود

دل مرده به فیض نفس نرسد گل شمع دچار سحر نشود

چه شود تک و تاز گداگریش که محبت حاصل زر نشود

تن برهنه پوشش حال تو بس که لباس غنا جل خر نشود

همه گر به سراغ بهشت رسد سر مرغ هوس ته پر نشود

خم گوشهٔ زانوش آینه کن که ستم کش شغل دگر نشود

تو چو سایه گزین در بیخبری که به زلزله زیر و زبر نشود

مددی ز فسون جهان یقین که گزیدهٔ مار دو سر نشود

که تردد قطرهٔ بی سروپا به صدف نرسیده گهر نشود

در پردهٔ شب نگشوده هلاکه به روی تو خنده سحر نشود

به غبار هواطلبان وفا ستم است قیامت اگر نشود

در ساز فغان نزند چه کند سر و برگ نی که شکر نشود