گرنه مشت خاکم از اشک ندامت تر شود

گر مثالی پرده بردارد ز بخت تیره ام

چند بفریبد به حیرت شوخ بیباک مرا

چرب و نرمی آبیار دستگاه فطرت است

یک عرق نم کن غبار هرزه گرد خویش را

خواب راحت شعله را در پردهٔ خاکستر است

ما سبکروحان ز نیرنگ تعلق فارغیم

در گلستانی که رنگ نقش پایت ریختند

عالمی از خود تهی کردیم و کاهش ها به جاست

یک دو ساعت بیش نتوان داد عرض اعتبار

مقصدم چون شمع از این محفل سجود نیستی ست

عالمی بیدل بیابان مرگ ذوق آگهی ست