با ما نه نم اشکی ونی چشم تری بود

افسوس که دامان هوایی نگرفتیم

دل رنگ امیدی ندمانیدکه نشکست

چون اشک دویدیم و به جایی نرسیدیم

هر غنچه که بی پرده شد آهی به قفس داشت

کس منفعل تلخی ایام نگردید

دیدیم که بی وضع فنا جان نتوان برد

بی چشم تر اجزای فناییم چو شبنم

دل خاک شد و عافیتی نذر هوس کرد

نیک و بد عالم همه عنقاصفتانند