شب که جز یأس به کام دل مأیوس نبود

از خودم می برد آن سیل که چون ریگ رو ان

دل مأیوس صنم خا نهٔ اندیشه کیست

ناله در پرده ی دل بیهده می سوخت نفس

گوش ارباب تمیز انجمن سیماب است

ای جنون خوش ادب از کسوت هستی کردی

زنگ غفلت شدم و پرده رازت گشتم

تا به یک پر زدن آیینهٔ قمری میریخت

دل به هر رنگ که بستیم ندامت گل کرد

سجده اش آیینهٔ عافیتم شد بیدل