استخوان هم در تنم چون شمع مغز رنگ بود

داشت مژگانی بهم آیینه تا در زنگ بود

صبروکوشش را تامل عرصه گاه جنگ بود

همچو آتش بستر نازم شکست رنگ بود

قطع چندین جاده پا انداز عذر لنگ بود

چنگ گیسو هم به چندین تار بی آهنگ بود

پنجهٔ این ظالم بیباک زبر سنگ بود

ناله هم منقار شد از بسکه گلشن تنگ بود

دور از آن در خاک گشتن هم غبار ننگ بود

شوخی ناز پری در شیشه پر بی سنگ بود