دست اگر بر خویش می زد زین وضوها پاک بود

گر تنزل کردی از اوج غرور افلاک بود

فطرت اینجا عذرخواه خلق بی ادراک بود

گل اگر برسر زدیم از بی تمیزی خاک بود

راه آفت داشت اما کاروان بیباک بود

لیک صید مدعا یکسر نفس فتراک بود

طاق مینا خانهٔ تحقیق برگ تاک بود

سایه رختی داشت کز آلودگیها پاک بود

تار و پود جامهٔ عریان تنی یک چاک بود

ره به لغزش قطع شد ازبس زمین نمناک بود

حرف گوهر خجلت دندن بی مسواک بود