ورنه در کنج عدم آسودگی بسیار بود

کاروان رنگ و بو را رفتنی در بار بود

هر چه دیدم زین چمن یا ناله یا منقار بود

ورنه چون گل کسوت ما یک گریبان وار بود

کوکب کم فرصت ما یک نگه سیار بود

خواب پایی داشتم چشمم اگر بیدار بود

بس که جامم چون شرر از سوختن سرشار بود

نقش لوحش بیسواد و خامه ها بیکار بود

گردن منصور را حرف بلندش دار بود

نردبان اوج عزت وضع ناهموار بود

نالهٔ فرهاد ما بیرون این کهسار بود

چشم بر هم بسته بیدل خلوت دیدار بود