هر خس و خارش به اوج مدعا رهبر بود

هر که را از آبله پا بر سر کوثر بود

سعی در بی مطلبیها طایر بی پر بود

صندل دردسر هر شعله خاکستر بود

نشئهٔ کم ظرف ما هم کاش از این ساغر بود

هرکه را چون سکه روی التفات زر بود

عافیت در مزرع ما آفت دیگر بود

چون نگه ما را همان چاک قفس شهپر بود

آتش دل آبروی دیدهٔ مجمر بود

حفظ آب روست چون گوهر اگر لنگر بود

در نیام لب زبانش تیغ بی جوهر بود

مقصد غواص از این نه بحر یک گوهر بود

مایهٔ بالیدن ما پهلوی لاغر بود

جنس گرمی زینت دکان خاکستر بود