آفاق جا ندارد همت کجا نشیند

جایی که خاک باشذ پشت وبلنذ هستی

تاب و تب نفسها از یکدگر جدا نیست

همصحبتان این بزم از دیده رفتگانند

فرصت نمی پسندد جا گرم کردن از ما

زین ما و من که داریم آفاق در خروش ست

راه نفس دو دم بیش فرصت نمی کند گل

زین وحشتی که ما را چون بو ز گل برآورد

بگذار تا دمی چند بر گرد خویش گردیم

درکارگاه دولت شور حشم شگون نیست

از مرگ نیست باکم اما ز بی نصیبی

ای شور شوق بردار از جا غبار ما را

سرمایه پرفشانی ست اظهار بی نشانی ست

بیدل به حکم تقدیر فرمانبر اطاعت