127
غزل شمارهٔ ۱۴۷
کرده ام سرمشق حیرت سرو موزون تورا
ناله می خوانم بلندیهای مضمون تو را
شام پرورد غمم با صبح اقبالم چه کار
تیره بختی سایهٔ بید است مجنون تو را
خاکهای این چمن می بایدم بر سر زدن
بسکه گل پوشید نقش پای گلگون تو را
ساز محشرگشت آفاق از نگاه حیرتم
درنی مژگان چه فریاد است مفتون تو را
شور استغنابرون از پرده های عجز نیست
رشتهٔ ماسخت پیچیده ست قانون تو را
فهم یکتایی ست فرق اعتبارات دویی
عمرهاشد خوانده ام برخویش افسون تورا
هرچه می بینم سراغی از خیالت می دهد
هردو عالم یک سر زانوست محزون تورا
ای دل دیوانه صبری کز سویدا چاره نیست
دیدهٔ آهو فرو برده ست هامون تو را
بیدل آزادی گر استقبال آغوشت کند
آنقدر واشوکه نتوان بست مضمون تو را