عجز نپسندید از ما شکوهٔ قاتل بلند

هستی موهوم ما در حسرت ایجاد سوخت

باعث آزادی سرو است یأس بی بری

مایهٔ شکر و شکایتهای ما کم فرصتی است

چون به آسایش رسیدی شعلهٔ دل مر ده گیر

جاه را با آبروی خاکساریها مسنج

چشم اهل جود اگر می داشت رنگی از تمیز

پای از خود رفتن ما بود سر برداشتن

ما ز صد دیوان به یک مصرع قناعت کرده ایم