ساحل آخر کشتی ما را تباهی می کند

خانه ها روشن چراغ صبحگاهی می کند

اختلاط خلق را معجون باهی می کند

لطف معنی را به لب نگذشته واهی می کند

خامه هم هرچند اشک از د یده راهی می کند

قامت خم گشته بر ما کجکلاهی می کند

صحبت مردان محنت را سپاهی می کند

گر تغافل می نماید عذرخواهی می کند

باد محشر هم قفای ما سیاهی می کند

گر همه طوبی سر افرازد گیاهی می کند

هرکه باشد زیر آب آواز ماهی می کند

خلق را آدم همین بیدستگاهی می کند