تا خامه لب گشود سخن گریه می کند

هرچند مو دمد ز بدن گریه می کند

دندان دمی که ریخت دهن گریه می کند

بیچاره است مرد چون زن گریه می کند

چون طفل بر زمین مفکن گریه می کند

از درد غربت تو وطن گریه می کند

تعمیر بر بنای کهن گریه می کند

گل نیز بی تو بر سر من گریه می کند

صبحی ست کز وداع چمن گریه می کند

در ماتم حسین و حسن گریه می کند