گل ز شبنم دیدهٔ حیران ساغر می کند

گر همه در چشم غلتد خاک بر سر می کند

هر صدف کز آبرو سامان گوهر می کند

این ورقها را هوای زلفت ابتر می کند

سرو هر گه طرز رفتار ترا سر می کند

حسرت دیدار گاهی چشم ما تر می کند

هر که عریان می شود این جامه در بر می کند

هر که درس خنده ای چون غنچه از بر می کند

ناتوانی هر چه آید پیش بستر می کند

گردش رنگم ره معشوقه ای سر می کند

هیچکس آگاهی از آیینه باور می کند