هر نفس دل صدهزار اندیشه پیدا می کند

اقتضای جلوه دارد این قَدَر تمهید رنگ

شمع این محفل مرا بر سوختن پروانه کرد

مرد را سامان غیرت عارضی نبود که شیر

در زوال عمر وضع قامت پیری بس است

یأس دل کم نیست گر خواهی ز خود برخاستن

حسرت پیکان او بی ناله نپسندد مرا

دل وفا، بلبل نوا، واعظ فسون ، عاشق جنون

عرصهٔ آفاق جای جلوهٔ یک ناله نیست

بیدل از سیر تأمل خانهٔ دل نگذری