عاقبت در حلقهٔ آن زلف ، دل جا می کند

غمزهٔ وحشی مزاجت در دل مجروح من

سطر آهی تا نمایان شد دل از جا رفته است

گه تغافل می تراشد گاه نیرنگ نگاه

دامن مستی به آسانی نمی آید به دست

در زیان خویش کوش ای آنکه خواهی نفع خلق

غنچه می گویدکه ای در بندکلفت ماندگان

:نیست موجودی که نبود غرقهٔ گرداب وهم

هستی بیحاصل ما بسکه مشتاق فناست

خاکساران تا کجا دارند پاس آبرو

آشیان الفت دل چون نفس در راه ماست

در بیابان طلب بیدل تأمل رهزن است