گر گذری ز بام و در سایه بساط ته کند

یک مژه گر به هم خورد نقش جهان تبه کند

جام پر و تهی همان کار هلال و مه کند

یک گره است شش جهت کس به دل که ره کند

کاش نسیم دامنی بیگه ما پگه کند

سیر هزار رنگ گل آینه بی نگه کند

خجلت اگر زند به سنگ روی عرق سیه کند

آبله بشکند به پا تا سر ما کله کند

شرم کن از حساب اگر، صفر، یک تو، ده کند

فال وجود زد عدم تا دو نفس نگه کند

بیدل ناامید ما رو به چه بارگه کند