71
غزل شمارهٔ ۱۴۱۵
کلاه هرکه فلک بر سماک می فکند
سرش چو آبله آخر به خاک می فکند
به گم شدن چو نگین بی نیاز شهرت باش
که ناز نام تو را در مغاک می فکند
چو صبح تا ز گریبان سری برون آری
زمانه رخت تو بر دوش چاک می فکند
به کارگاه تعین که « لاشریک له » است
خلل اگر فکند اشتراک می فکند
ز جوش گریهٔ مستانه ای که دارد ابر
چه شیشه ها که نه در پای تاک می فکند
ز امتلا مپسندید خواری نعمت
که شاخ میوه ز سیری به خاک می فکند
عرق که جبههٔ تسلیم سرفکندهٔ اوست
گره به رشتهٔ ما شرمناک می فکند
رهت گل است به آهستگی قدم بردار
که جهد لکه به دامان پاک می فکند
ز عاجزی در اقبال امن زن بیدل
که طاقتت به جهان هلاک می فکند