حسن کلاه هوسی گر به تجمل شکند

بس که به گلزار وفا مشترک افتاده حیا

مجملت آمد به نظر پردهٔ تفصیل هدر

شمع عا بساط طرب است آنکه درتن دشت قعب

خواجه ز رنج کر و فر، ازچه برد بوی اثر

در ادب بدگهران موعظهٔ شرم مخوان

پایهٔ اقبال بلند آنهمه چون شمع مچین

از طلب هرزه درا چند دهی زحمت پا

دل چه کند با من وما تا شود ایمن زبلا

سیری چشم است همان جرعه کش دور غنا

صبح زشبنم همه تن چشم شد ازشوق چمن

انجمنی راکه دهند آب زتوصیف خطت

چرخ محال است دهد داد دل بیدل ما