کو جنون تا عقدهٔ هوش از سر ما واکند

از بساط خاکدان دهر نتوان یافتن

بعد از این آن به که خاموشی دهد داد سخن

عجز ما را ترجمان غفلت ما کرده اند

برنیاید تا ابد از حیرت شکر نگاه

بادپیمای سبک مغزی ست هرکس چون حباب

بعد عمری آن پری گرم التفات دلبری ست

قیمت وصلش ندارد دستگاه کاینات

بی تکلّف صنعت معمار عشقم داغ کرد

بی بریها را علاجی نیست شاید چون چنار

عبرت من چاشنی گیر از شکست عالمی ست

چاره دشوار است بیدل شوخی نظاره را