مبصّران حقیقت که سر به سر هوشند

نی اند چون صدف از شور این محیط آگاه

علاج حیرت ما کن که رنگ باختگان

زبان بیخودی رنگ کیست دریابد

مرا معاینه شد ز اختلاط قمری و سرو

ملایمت نشود جمع با درشتی طبع

به صبح عیش مباش ایمن از سیه روزی

ز شوخ چشمی خویشند غافلان محجوب

تو هر شکست که خواهی حوالهٔ ما کن

کجا رسیم به یاد خرام او بیدل