تن پرستان که به این آب و نمک عیاشند

سر و گردن همه در دور شکم رفته فرو

ربط جمعیتشان وقف تغافل ز هم است

آه ازبن نامه سیاهان که ز مشق من و ما

گفتگو گر ندرّد پرده ، کسی اینجا نیست

شش جهت مطلع خورشید و سیه روزی چند

غارت هم چه خیال ست رود از دلشان

انفعالی اگر آید به میان استهزاست

عمر در صحبت هم صرف شد اما ز نفاق

بی تمیز اهل دول می گذرند از سر جاه

پیش ارباب معانی ز فسونهای حیل

بیدل از اهل ادب باش که چون گرد سحر