روزگاری که به عشق از هوسم افکندند

ما و من خوش پر و بالی به خیال انشا کرد

تا کند عبرتم آگاه ز هنگامهٔ عمر

خون خشکم جوی از قدر نیرزبد آخر

نقش پا کرد تصور به تغافل زد و رفت

ناز دارم به غباری که ز بیداد فلک

چه توان کرد سراغ همه زین دشت گم است

شکوهٔ من ز فراموشی احباب خطاست

سخت زحمتکش اسباب جهانم بیدل