حسرت زلف توام بود شکستم دادند

بیخود شیوهٔ نازم که به یک ساغر رنگ

دل خون گشته که آیینهٔ درد است امروز

صد چمن جلوه ببالد زغبارم تا حشر

فال جولان چه زنم قطرهٔ گوهر شده ام

بهر تسلیم غبار به هوا رفتهٔ من

چه توان کرد که در قافلهٔ عرض نیاز

نه فلک دایرهٔ مرکزتسلیم من است

ناوک همتم از جوشن اسباب گذشت

بیدل از قسمت تشریف ازل هیچ مپرس