عبرت بهانه جوست بر این خنده ها بخند

در زیر لب چو آبلهٔ زیر پا بخند

آخرتو راکه گفت در این تنگنا بخند

ای غنچه لب ، توبر سرخاکم بیا بخند

ای گل بهار رفت برای خدا بخند

بر فقر گریه گر نکنی بر غنا بخند

یک گل تونیز از لب بام هوا بخند

گاهی چو اشک گریهٔ دندان نما بخند

آتش به صفحه ات زن و سرتا به پا بخند

گفت اندکی تو هم زتکلف برآ بخند

پیری کنون تو گل کن و بر صبح ما بخند

ای غافل از نفس عرقی از حیا بخند