محفل هستی به تحریک دلی آراستند

ذره تا خورشید بال افشان انداز فناست

عقدهٔ کار دو عالم دستگاه هوش بود

دل غبار آورد و چشمی گشت با نم آشنا

کعبه و بتخانه نقش مرکز تحقیق نیست

قلزم دل را کناری در نظر پیدا نبود

ساده بود آیینهٔ امکان ز تمثال دویی

بی نیازبها به توفان عرق داد احتیاج

چون جرس از بسکه پیش آهنگ ساز وحشتیم

دست هر امید محکم داشت دامان دلی