که طرهٔ تو کشیدند و خامه نشکستند

فضول چند که پامال فطرت پستند

دلی که در خم زلف تواش گره بستند

کمانکشان زه ناز پر زبردستند

سپندها به صد آهنگ یک صدا جستند

به دور ما قدح آفتاب بشکستند

حباب و موج همان نیستند اگر هستند

که ساکنند اگر هوشیار اگر مستند

که شعله ها همه خود را به داغ دل بستند

که ناله وار چو برخاستند، ننشستند