چو ناله سوخت نفس با نگاه پیوستند

که دل ز سنگ گرفتند و بر هوا بستند

که ماهیان سعادت اسیر این شستند

چو جام می همه جا بیدلان تهی دستند

نگه دلیل بلندیست هرقدر پستند

ترحم است بر آیینه ای که نشکستند

که شیشه های شکستن بهانه بد مستند

کجا گذشته چه آینده تیر یک شستند

خیال نیستیی هست کاینقدر هستند

که سو ختند و به رمز فنا نپیوستند