88
غزل شمارهٔ ۱۳۴۴
در عشق آنکه قابل دردش ندیده اند
حیزی ست کز قلمرو مردش ندید ه اند
گل ها که بر نسیم بهار است نازشان
از باد مهرگان دم سردش ندیده اند
خلقی خیال باز فریبند زیر چرخ
خال زیاد تختهٔ نردش ندیده اند
وامانده اند خلق به پیچ و خم حسد
کیفیت حقیقت فردش ندیده اند
بر سایه بسته اند حریفان غبار عجز
جولان کوه و دشت نوردش ندیده اند
سامان نوبهار گلستان ما و من
رنگ پریده ای ست که گردش ندیده اند
از گاو آسمان چه تمتع برد کسی
شیر سفید و روغن زردش ندیده اند
ای بی خبر، ز شکوه ی گردون به شرم کوش
آخر ترا حریف نبردش ندیده اند
بیدل درین بساط تماشاییان وهم
از دل چه دیده اند که دردش ندیده اند