81
غزل شمارهٔ ۱۳۳۷
بر من فسون عجز در ایجاد خوانده اند
چون گل به دامن آتش رنگم نشانده اند
خواهد عبیر پیرهن عافیت شدن
خاکبببتری کز اخگر طبعم دمانده اند
کس آگه از طبیعت عصیان پرست نیست
بر روی خلق دامن تر کم تکانده اند
دود دماغ نشو و نمای طبایع است
چون شمع ریشه ای همه در سر دوانده اند
از هر نفس که ما و منی بال می زند
دستی ست کز امید سلامت فشانده اند
باید چو شمع چشم ز خود بست و درگذشت
بر ما همین پیام تسلی رسانده اند
ممنون دستگیری طاقت که می شود
ما را ز آستان ضعیفی نرانده اند
بانگ جرس شنو ز پی کاروان مدو
هرجا رسیده اند رفیقان نمانده اند
بیدل درین هوسکده مگذر ز پاس دل
آیینه را به مجلس کوران نخوانده اند