همچو گوهر قطرهٔ خشکی عیانم کرده اند

زیر گردون تا قیامت بایدم آواره زیست

غیر افسوسم چه باید خورد از این حرمان سرا

نیستم آگه کجا می تازم و مقصود چیست

خجلت بی دستگاهی ناگزیر کس مباد

کیست یارب تا مرا از خودفروشی واخرد

جز تحیّر رتبهٔ دیگر ندارم در نظر

همچو مژگان رازها بی پرده است از ساز من

با همه بی دست وپایی ها غم دل می خورم

سر به سنگ کعبه سایم یا قدم در راه دیر

شکوهٔ تقدیر نتوان دستگاه کفر کرد

بیدل از آواره گردیهای ایجادم مپرس