106
غزل شمارهٔ ۱۳۳۱
با خزان آرزو حشر بهارم کرد ه اند
از شکست رنگ چون صبح آشکارم کرده اند
تا نگاهی گل کند می بایدم از هم گداخت
چون حیا در مزرع حسن آبیارم کرده اند
بحر امکان خون شد از اندیشهٔ جولان من
موج اشکم بر شکست دل سوارم کرده اند
من نمی دانم خیالم یا غبار حیرتم
چون سراب از دور چیزی اعتبارم کرده اند
جلو ه ها بی رنگی و آیینه ها بی امتیاز
حیرتی دارم چرا آیینه دارم کرده اند
دستگاه زخم محرومی ست سر تا پای من
بسکه چون مژگان به چشم خویش خارم کرده اند
بود موقوف فنا از اصل کارآ گاهی ام
سرمه ها در چشم دارم تا غبارم کرده اند
می روم از خود نمی دانم کجا خواهم رسید
محمل دردم به دوش ناله بارم کرده اند
پیش ازین نتوان به برق منت هستی گداخت
یک نگاه واپسین نذر شرارم کرده اند
من شرر پرواز و عالم دامگاه نیستی
تا دهم عرض پرافشانی شکارم کرده اند
با کدامین ذره سنجم آبروی اعتبار
آنقدر هیچم که از خود شرمسارم کرده اند
بوی وصل کیست بیدل گلشن آرای امید
پای تا سر یاس بودم انتظارم کرده اند