این حرصها که دامن صد فن شکسته اند

دارد شراب غفلت ابنای روزگار

بیتابی از غبار نفس کم نمی شود

در زلف یار هیچ دل آزردگی نداشت

یارب شکست من به چه افسون شود درست

در عالمی که سنگ شررخیز وحشت است

هرگل که دیدم آبلهٔ خون چکیده بود

صد برق درکمین نفس موج می زند

پرواز من چو موج گهر در دل است و بس

هر ذره ام به رنگ دگر می دهد نشان

امروز نفی هم گل اقبال دوستی ست

ما عاجزان ز کوی تو دیگر کجا رویم

سنگی ز ننگ عجز به مینای ما نخورد

یک گل در این بهار اقامت سراغ نیست