زان نشئه که قلقل به لب شیشه دواند

چون شمع اگر سوخت سر و برگ نگاهم

از عشق و هوس چاره ندارم چه توان کرد

خار و خس اوهام گرفته ست جهان را

در ساز وفا ناخن تدبیر دگر نیست

آنجا که خیالت چمن آرای حضور است

در بزم تو شمعی به گداز آمده وقت است

محو است به خاموشی مستان نگاهت

بیدل گهر نظم کسی راست که امروز