ورق لاله به یک نقطه چه رنگین آمد

پای خوابیدهٔ ما آبله بالین آمد

تیغ او زخم مرا مصرع تضمین آمد

شمع را آفت سر افسر زرین آمد

بی حلاوت بود آن کس که سخن چین آمد

هرکه شد محرم این آینه خودبین آمد

رفتم از خویش ندانم به چه آیین آمد

خار پا را ز گل آبله بالین آمد

عالمی رفت به بیرنگی و رنگین آمد

دامن ما ته سنگ از دل سنگین آمد

سایه را بخت نگون طرهٔ مشکین آمد