جگربه داغ که می نشیند نفس به آه که می خرامد

نفس به جیبت غبار دارد ببین سپاه که می خرامد

به پردهٔ چاک این کتانها فروغ ماه که می خرامد

رم غزالان این بیابان پی نگاه که می خرامد

دراین گلستان ندانم امروزکه کج کلاه که می خرامد

به این سر و برگ خلق آواره در پناه که می خرامد

اگر بداندکه بی محابا به جلوه گاه که می خرامد

نگشتی آگه که در دماغت هوای جاه که می خرامد

وگرنه آن برق بی نیازی پی گیاه که می خرامد